گفت

گفت...

  کار ما تراژدی- کمیک است... یک کمدی در انتهای یک تراژدی تلخ...گلی می گوید: خوب است، زهرش گرفته شده. بعضی چیزها باید بگذرد تا تلخی اش برود.پا گذاشته ایم به قبرستان ابن بابویه... بعد از چهار ساعت تدریس در دانشکده...می گویم: گلی بیا اینجا کمتر بخندیم. خوبیِت ندارد قبرستان است!بلندتر می خندد و می گوید: اگر کتاب «تبارشناسی اخلاق» نیچه را می خواندی دیگر اعتبارهمه ی این ها برایت فرو می ریخت.فلافل خریده ایم. رو می کند به یکی از قبرها:«ببخشید آقای قبر! ما می خواهیم اینجا بنشیم غذایمان را بخوریم.» می نشیند گوشه ی پایین قبر.کنارش می نشینم و پیچ فلافل ها را باز می کنیم...توی قبرستان تصمیم های مثلا بزرگ! می گیریم... نتیجه ی نهایی آن تصمیم هادر جلسه ی بعد در میدان نارنج (پشت حرم)، کبابی برگ سبز تثبیت می شود.پ.ن: روزی که از قبرستان برگشتیم، گل آرا در تلگرام برایم نوشت: «سلام رفیق قبرستانی من»!+ نوشته شده در  چهارشنبه ششم دی ۱۳۹۶ساعت 12:32&nbsp توسط آتنا کریمی  |  گفت...ادامه مطلب

با یاد استادان آزاده ای که به ستم از دانشگاه بیرون می شدند و زیر لب می خواندند:

 

              دانش و آزادگی و دین و مروّت                 این همه را بنده ی درم نتوان کرد

رفتند و جایشان کفتارهایی آمدند که همه ی هستی شان درم بود...

گفت...

خرابی از حد گذشته است برادر...

 

آیدین در سمفونی مردگان

گفت...

گرامشی یک تعبیر جالبی دارد که می‌گوید مردمی که عواطف، احساسات و آرمان‌های آن‌ها با بن‌بست مواجه شده است، مشکل این نیست که دیگر به چیزی اعتقاد پیدا نمی‌کنند، مشکل این است که به هر چیزی اعتقاد پیدا می‌‌کنند!

بن بست ها موجب شده اند که من به هر چیزی اعتقاد یابم!

دست مریزاد به ایران و بن بست هایش!

گفت...

آزادی

آزادی

این ذلچسب ترین واژه ی جهان

حتی اگر در جامعه ای غیر دموکراتیک باشی ...

در فضایی نا امن

نا مطلوب

و یا نادلخواه

دست کم در روحت باید آزاد باشی و

آزاد بیندیشی....

آزادی ذهن مهم تر از هر نوع آزادی دیگر است....

گفت...

به خیلی چیزها فکر کرده ام این ماه ها... به حسین و شخصیت متفاوتش ... همیشه فک می کردم من متفاوتم... حالا می بینم که نه او متفاوت تر است و حالا مانده که به او برسم... شخصیتش برایم غبطه برانگیز است... اما حالاها مانده که به او برسم... خیلی مانده... . به انزوای اجتماعی می اندیشم... سهم ما در این انزوا چقدر است. بعد اجتماعی ما چقدر دور افتاده... به خودم هیچ اطمینانی ندارم... . دائم در حال پخت و پز هستم... حریره بادوم... شیر برنج... حلیم استخوان... حلیم بوقلمون... سوپ و خیلی چیزهای دیگر برای پسرک ... بعد آرام آرام به خوردش دادن... کنارش غذا برای خودمان... خیلی وقتم سر اینها می رود. سر ب گفت...ادامه مطلب

حال عقاب پیری را دارم که ترجیح می دهد بالا برود و بالاتر و همان جا بمیرد تا این که لای این همه کرم و زالو زنده بماند... یک عقاب لجباز و یکدنده... که دارد هی خودخواه تر می شود و خودخواه تر... می خواهم بروم بالاتر... هی بالاتر.... هی بالاتر که نبینم آدم های حقیر را آدم های نون به نرخ روز خور را... آدم های مترسکی را... آبکی را... همان هایی که هی مجبورت کنند ازشان الکی تعریف کنی... نمی خواهم توی کثیفی ها بمانم.... توی کوچکی ها... توی حقارت ها... خدا غرور را و عزت را از من نگیرد تمام     گفت...ادامه مطلب

                                         

 

                                                     وظیفه گر برسد مصرفش گل است و نبید

 

 

 

 

 

گفت...